viernes, 11 de noviembre de 2011

Curros Enríquez

Si el viento sobre la piedra es capaz de crear esos dibujos, está claro que un viento de siglos, predicando infiernos, le tendrá a mucha gente el alma horadada.
También el agua, poco a poco , se abre camino
hasta hacer cauce.
Hablaba ayer yo de un libro de Curros y de sus sentencias. Hoy he encontrado un "compañero" de 1908 en el que ya aparece "O divino sainete" . Es una historia en la que el autor hace un viaje a Roma acompañado de "la santa Compaña", viajando en tren. Va pasando por diferentes vagones, en uno de ellos:
"Montón de frades noxentes/ouscenos, crasos, cebados/ de longas uñas e dentes...
.../y así, pra min extendendo/ anacos do seu almorzo/todos fóronme ofrecendo/ con crianza e fidalguía/ talladas de Oxea, Vicetto / Lamas, Pondal, Rosalía "...
Unos vagones más adelante:..."cantaban a letanía./Un fervor tan verdadeiro/ vendo_¿entre que xente estamos?/-pregunteille o compañeiro/Y el, que xamais s'adimira/-entre facciosos vencidos-/dixo-que estoupan coa ira/ _¿facciosos?, semellan creentes/según a atricción que mostran/-Madia! vense impotentes/ dalles en vez de rosarios/fusís e témelles menos/ os lobos mais sanguinarios"/...
Tendríais que leerlo, porque no tiene desperdicio y parece escrito hoy. Han pasado cien años...
os pongo unos versos más, por si no teneis tiempo o ganas.
Evidentemente, Curros va a Roma a buscar a Dios (porque tenía dudas), en peregrinación, como tantos vienen a Santiago. Y, ante el papa, dice:"Cristo era bon, era homilde/ e a humildá castiga ós povos/...e vin que o papa choraba.../Marmurou:-ide e anunciade/que o papa renuncia a Roma/ Pra vivir da caridade"/...
Añón y Curros vuelven hacia Galicia y Curros pregunta a Añón:
"Dudas dos votos formales/ do papa?- nunca se compren /os programas liberales".
Y termina con el humor gallego que nos caracteriza:"Y eu, do que vin, parvo e mudo/ dende entón, creo e non creo/ PERO DUDAR XA NON DUDO."
(Creedme si os digo que no he encontrado nada más apropiado para esta campaña electoral)